DOOR DE MATERIE MOET MEN GAAN
concept voor het gedanste orgelconcert HET ORGELT / MIJN LIJF
(sinds 2003 )

Het orgelt’. Het zindert doorheen mijn lijf.
Alles lijkt gefragmenteerd en toch is alles een geheel. Een overdonderend complex geheel. Onder de eerste melodie de donkerte van kolkend water,
onder het kolkende water, het lachen van een bevrijde druppel. Vlucht van vleugels gesmoord in de mist. Het orgelt en alles wordt materie. Alles wordt paradox.

Diepgaande spiritualiteit heeft  het lichaam nodig.  Het orgel is bij uitstek een bijzonder fysiek instrument.  De klanken enten zich in mijn lichaam. Aan dit instrument lever ik mij over doorheen de dans.

‘choreografisch concept van danseres-filosofe Pé Vermeersch , reeds sinds 2003 tot op heden

 

Als solo , duo of in trio gedanst orgelconcert. Zich aanapassend aan de ruimte en de vereisten van het orgel, steeds nieuwe orgelrepertoire ontdekkend.
( César Franck, Buxtehude, Bach, Messiaen, Sweelinck, Part, Glass, Frescobaldi, Glass, Correa) 
Aan het Orgel : Jan Vermeire
Dans : Pé Vermeersch al dan niet samen met Mira Walschot en/of Angela Babuin