Mijn werk is radicaal, uitgezuiverd, en intensief. Met elk nieuw werk zoek ik nieuwe dingen, zichtbaar en onzichtbaar, met elkaar te verbinden. Mijn werk is nooit gewelddadig, visueel provocatief of inhoudelijk agressief. Ik heb enkel affiniteit met dat soort werk dat kunst voorstelt als een respectvol communicatief proces met het publiek, de toeschouwer, en dat gelooft in zijn intellectuele en emotionele intelligentie en sensitiviteit.

Ik wil me als kunstenaar niet begeven in een canon van voorgekauwde formules, noch wil ik me op een conceptueel metaniveau begeven en evenmin geef ik commentaar op wat er ‘in’ de samenleving gebeurt. Mijn werk is existentieel, het probeert het leven zelf te zijn, het is een act, een proces. Ik ben een zanger, een tekenaar, een schilder, een danser, een denker, maar zoek met kunst vooral toch ook een beetje tovenaar te zijn. De contouren van mijn werk en wat ik met elkaar probeer te verbinden, veranderen steeds. Het maken van een kunstwerk, zij het nu een dans, een performance of een schilderij, stel ik me steeds als een opdracht voor; iets wat ik moet proberen te realiseren. Het is een ruimte, een oppervlakte, een tijd waarin je zoekt en ploegt en werkt om een verbinding  zichtbaar te maken. Ik zoek er steeds naar om het intens  beleefde ergens ‘heen te brengen’, het ‘ik’  te laten oplossen, en het  daarmee zowel groot als klein te maken, nietig en individueel, zowel egoïstisch/narcistisch als abstract, objectiverend, deelachtig aan een geheel.

Met dit gevoel beweeg ik me, als in een energetische stroom, tussen en met de zichtbare en onzichtbare dingen. Mijn danswerk laat zich ‘lezen’ als een abstract schilderij en mijn schilderen ontstaat vanuit de bevraging en begrenzing van ‘de’ of ‘mijn’ figuur. Grappig ook, want ondanks de ernstige opdracht die ik aan kunst toeken zijn humor, lichtheid en ook taboeloosheid van het grootste belang en koester ik het komische.

Ik geloof niet dat we in onze huidige samenleving een ‘menselijke, al te menselijke’ kunst nodig hebben. Een kunst die enkel verwijst naar het dagelijkse ploeteren van ons allen. Veel hedendaagse kunst houdt er nog steeds van zich te wentelen in het menselijke slijk van pulsies en passies, of verzinkt in conceptualisme. Kunst functionneert zo vanuit de (h)erkenning van menselijke condities en reduceert kunst tot kennis. Veel liever zoek ik naar een kunst, zoals in vele traditionele samenlevingsvormen, die de schoonheid noodzakelijk acht om ons bestaan op te heffen en onze grenzen te verleggen. Emoties zoals pijn, die doorheen het werk worden ontmoet, tracht ik om te zetten in schoonheid. Er hoeft geen contradictie te bestaan tussen de meest basale pulsie en de meest geheimzinnige creatie.

Pé Vermeersch